Ruurloseweg 45

Beschrijving

Ruurloseweg 45

ZANDHEUVEL

5 APRIL

  1913.

De naam heeft een betekenis die aan de omgeving is ontleend. In 1913 behoorden alle omliggende gebieden tot het landgoed van Willem François Emile van der Borch tot Verwolde, eigenaar van het landgoed van meer dan 400 ha. van kasteel Vorden. De enige inkomstenbron van de baron was op enig moment de opbrengst van de verkoop van delen van dat landgoed. Zo ook in 1913, toen de ontwikkelingen in Europa leidden tot de Eerste Wereldoorlog en hij weer eens contanten moest hebben voor zijn levensonderhoud.

De opbrengst van het weiland aan de overkant van de Ruurlosestraatweg kon prettig stijgen door de gemeentelijke toestemming voor de bouw van een woning. Een woning die zou komen tussen de in 1912 gebouwde boerderij (nu nummer 47) en de straatweg Vorden- Ruurlo. De eerste bewoner van de woning aan de straatkant, tevens opdrachtgever voor de bouw in 1913, was de familie Klarenbeek, hij was een beambte van de Nederlandsche Spoorwegen.

Zoals gebruikelijk in die tijd werd een steen aan de voorzijde ingemetseld met daarin de datum van de bouw, de naam werd ontleend aan het zicht naar de voorzijde, op een verhoging in het landschap van een meter of zes. De naam 'Zandheuvel' is dus niet toevallig, het bos was nog zo kaal dat ze door de bomen het bos en de heuvel daarin zagen. In 1924 werd door de baron van Kasteel Vorden op die verhoging in het bos een kleine woning gebouwd voor de plaatselijke wijkverpleegster, hij noemde deze woning 'De Konijnenbult'. Nog weer jaren later, het was ca. 1935, toen aan de Ruurloseweg 4 weer een woning werd gebouwd, gaf de heuvel in het bos weer aanleiding tot een deel van de naam, het werd 'De Keienberg'.

In de nieuwe boerderij achter Zandheuvel woonde de familie Weulen Kranenbarg, samen met 'Opa Hammerman', die was gehuwd met een Weulen Kranenbarg. Hammerman werkte ook bij de Spoorwegen en is in 1920 begonnen met een kolenhandel. In feite is dit het begin geweest van het ontstaan van het bedrijf dat er nog steeds is gevestigd, de handel in bouwmaterialen voor particulieren en bedrijven.

Toen de heer Klarenbeek hulpbehoevend werd, bracht een lange trekdraad naar de klepel van een alarmbel, tussen boerderij en woning, uitkomst. De ene dienst is de andere waard, zo luidt het spreekwoord en zo verkreeg Weulen Kranenbarg het recht van het eerste bod op 'Zandheuvel' indien de woning ooit verkocht zou worden.

Iets verderop, pal naast de overgang tussen spoorlijn en straatweg was tijdens de aanleg van het spoor nog een piepklein woninkje gebouwd met daarin de verantwoordelijken voor het openen en sluiten van de spoorwegbomen van de straatweg en die van de Kerkhoflaan. Het was immers gebruikelijk bij spoorwegovergangen een z.g. spoorwegwachterswoning te bouwen, de man en vrouw hadden samen de verplichting de spoorwegbomen te sluiten bij het naderen van de trein. Gezien de afmeting van de 'woning' pasten hier geen kinderen en badkamer in, een woonkeuken en een klein slaapkamertje, dat was het.

Omdat het echtpaar twee wegen moesten sluiten waren staaldraden voor de bediening van de Kerkhoflaan-spoorwegbomen in een ondergrondse koker van een meter of 100 aangelegd. Zo was op die plek sprake van een een prehistorische 'remote-control'.

In het begin van de jaren '30 kwam de woning in de verhuur aan Vlogman, de postbode. Totdat in 1958 de oorspronkelijk eigenaar Klarenbeek overleed en de erven, zij woonden in Rotterdam, het pand aan Weulen Kranenbarg verkochten, inclusief ruim 3000 vierkante meter grond.

In 'De Zandheuvel' woont thans Garrit Weulen Kranenbarg met zijn echtgenote Henny. Zijn dochter en schoonzoon wonen in de daarachter gelegen, welhaast verscholen, geheel nieuw gebouwde woonboerderij.